Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην απολαμβάνει - ιδίως νωρίς το πρωί - ένα καλό καφεδάκι, το οποίο θα δώσει για όλη την υπόλοιπη ημέρα δύναμη και καλή ενέργεια για τη συνέχειά της. Εν αρχή ην τα Καφενεία.Κάποτε υπήρχαν μόνο καφενεία στα οποία συγκεντρώνονταν κόσμος κάθε ηλικίας για να απολαύσει τον καφέ του, να ανταλλάξει πέντε κουβέντες με φίλους, να "κουτσομπολέψει", να "μοστραριστεί" και να διαβάσει την εφημερίδα του.
Ο αέρας μοσχοβολούσε από το θεσπέσιο άρωμα του φρεσκοψημένου, αχνιστού καφέ και τα μπακιρένια μπρίκια έπαιρναν "φωτιά" από τα πολλά κι απανωτά ψησίματα. Ακόμη και στα σπίτια, κατά τη διάρκεια των επισκέψεων, ο καφές είχε σημαντικό ρόλο...."Τι να σας τρατάρουμε? Ένα περγαμόντο? Ένα νερατζάκι, ή μήπως να σας ψήσω ένα καφεδάκι?"
Εκείνη την εποχή ο καφές ήταν ένας. Δεν υπήρχε η ποικιλία και τα είδη που συναντά κανείς σήμερα, όπως επί παραδείγματι, καπουτσίνο, εσπρέσσο, γαλλικός, φρέντο, φραπέ και πολλοί άλλοι, παρά μόνο ο ελληνικός βαρύς γλυκός, ή σκέτος και με τις φουσκάλες του κατά παραγγελία!
Το ψήσιμο αυτού του καφέ δεν είναι απλή υπόθεση. Θυμάμαι, ούσα παιδούλα ακόμα, τον πατέρα μου να έχει προμηθευτεί με όλα τα απαραίτητα μπακιρένια σύνεργα για να ψήνει η μαμά μου τον καφέ του. Αργότερα, έμαθε και σ' εμένα τα "μυστικά" για να του τον ετοιμάζω, σαν μια λιτή, πλην απαραίτητη ιεροτελεστία.
Πληροφορίες αναφέρουν, ότι στη χώρα μας το πρώτο ελληνικό καφενείο άνοιξε στο Ναύπλιο μετά την απελευθέρωση της πόλης. Ενώ, στην Αθήνα, αντίστοιχα, ένας Βαυαρός ίδρυσε το πρώτο καφενείο στην Ιερά Οδό, το ξακουστό εκείνη την εποχή "Πράσινο Δενδρί" και λίγο αργότερα, ιδρύθηκε το γνωστό και διάσημο καφενείο "Η Ωραία Ελλάς" στη συμβολή των οδών Ερμού και Αιόλου, συγκεντρώνοντας πλήθος προσωπικοτήτων από όλους τους χώρους.
Σε ό,τι αφορά το εξωτερικό, το πρώτο καφενείο, που αποτέλεσε την αιτία να γίνει γνωστό αυτό το είδος μαγαζιού, άνοιξε στο Λονδίνο (το 1652) από έναν Έλληνα που το ονόμασε "Ελληνικό Καφενείο" και αμέσως λατρεύτηκε από το σύνολο των Λονδρέζων.
Από τους πρώτους που ασχολήθηκαν επαγγελματικά, πλέον, με την παραγωγή και πώληση καφέ, ήταν η οικογένεια Λουμίδη με τα τρία αδέλφια της, τον Αντώνιο, τον Νίκο και τον Ιάσωνα, οι οποίοι εργάζονταν τότε (1910) σε κάποιο καφεκοπτείο της εποχής.
Τα σύνεργα που χρησιμοποιούσαν για να παρασκεύασουν τον καφέ, ήταν ένας πέτρινος μύλος, ένα χειροκίνητο καβουρντιστήρι και ξύλα ή κάρβουνα για να ανάψουν τη φωτιά.
Εν συνεχεία, τα αδέλφια Λουμιδη άνοιξαν το πρώτο τους κατάστημα στον Πειραιά, οδός Ρετσίνα 12 και, με σκληρή δουλειά δημιούργησαν τον ονομαστό 'Ετοιμο Καφέ Λουμίδη.
Σήμερα, ελάχιστα παραδοσιακά καφενεία απόμειναν, έχοντας χάσει την παλιά αίγλη τους, όπως την έχασε και η Αθήνα, που μετατράπηκε σε μια αφιλόξενη, μίζερη κι ακαλαίσθητη πρωτεύουσα, μετά τη μαζική αύξηση του πληθυσμού κι όχι μόνον.
Ωστόσο, τα λίγα αυτά που παραμένουν, θα θυμίζουν εκείνα τα χρόνια που η συγκέντρωση των φίλων ήταν το γεγονός της ημέρας και τα νέα "ταξίδευαν" από στόμα σε στόμα, συνοδεία ενός αχνιστού, μυρωδάτου και φρεσκοψημένου καφέ.
