ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΕΠΑΙΤΕΙΑ

Τέτοιες μέρες και η κυκλοφορία στους δρόμους αυξάνεται σημαντικά. Κάτι τα ψώνια, κάτι τα ραντεβού, κάτι οι βόλτες, οι μετακινήσεις μας έχουν αποκτήσει άλλο νόημα, χρώμα και ουσία…Με την ευκαιρία των ημερών του Πάσχα, μαζί με αυτή την αύξηση των μετακινήσεων παρατηρούμε και μια αύξηση σε κάθε λογής επαίτες, οι οποίοι καταλαμβάνουν διάφορα πόστα προκειμένουν να εξοικονομήσουν κάποια βοήθεια.

Πολύς λόγος έχει γίνει γι’ αυτό το θέμα και οι απόψεις εμφανίζονται διχασμένες από την Πολιτεία και τους πολίτες. Άλλοι υποστηρίζουν να προσέχουμε πού δίνουμε και τι δίνουμε, άλλοι τάσσονται εμφανώς κατά αυτού του είδους την ελεημοσύνη και η Πολιτεία απλώς, τηρεί μια ουδέτερη, αν όχι αδιάφορη στάση. Όπως και νάχει, οι άνθρωποι αυτοί κάνουν κάτι που πολύ δύσκολα θα έκανε κάποιος από μας. Η επαιτεία σήμερα είναι ένα παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο που ολοένα αυξάνεται, ιδίως μετά τις δραματικές εξελιξεις με τη διεθνή οικονομική κρίση. Οπωσδήποτε χρειάζεται προσοχή όταν καλούμαστε, λόγω ηθικής υποχρέωσης αλλά και συνείδησης, να συνδράμουμε υπέρ αυτών των ανθρώπων. Υπάρχουν πράγματι ανάμεσά τους και εκείνοι οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα που προσπαθούν να «πλασάρουν», όμως υπάρχουν και οι άλλοι που στ’ αλήθεια αντιμετωπίζουν σοβαρο πρόβλημα επιβίωσης.

Το δίλημμα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε είναι τεράστιο και πολύπλοκο. Οπωσδήποτε το θέαμα ενός επαίτη, ο οποίος εμφανίζει μια εικόνα αθλιότητας στην κατάσταση που βρίσκεται, μας λυπεί και μας κάνει να αισθανόμαστε τύψεις κι ενοχές αν δεν βοηθήσουμε…..υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις, όπου κάποιοι συνάνθρωποί μας παρουσιάζονται με μια δραματική εικόνα που μπορεί να περιλαμβάνει κάποιο ακρωτηριασμένο άκρο, μια αναπηρία ή οτιδήποτε άλλο είναι ικανό να προκαλέσει τον οίκτο και τη συμπόνοια….Είναι όμως έτσι; Eδώ γεννιούνται μια σειρά από σοβαρά ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις. Για παράδειγμα, δηλαδή προκειμένουν να μη μας κοροϊδέψουν πρέπει να σταματήσουμε να βοηθάμε αυτούς τους ανθρώπους; Και πως θα νοιώθουμε μετά;

Με ποιο τρόπο θα μπορούμε να ξεχωρίζουμε τους «γνήσιους» από τους «πλαστούς»; Ποια η ενημέρωση του κράτους γι’αυτό το σοβαρό κοινωνικό ζήτημα; Υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάποιοι έχουν συστήσει ολόκληρη οργάνωση εκμετάλλευσης ανθρώπων, όπου τους χρησιμοποιούν (με ή χωρίς τη θέλησή τους) για να προσελκύουν αθώους πολίτες και να εξοικονομούν κάποια βοήθεια…. Ας μη ξεχνάμε το πιο σοβαρό από όλα που αφορά στα πιο μεγάλα θύματα της υπόθεσης, τα παιδιά! Εκεί η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να παρέμβει και να δώσει ένα τέλος σε αυτή την απάνθρωπη εκμετάλλευση! Γιατί δεν μπορείς να βλέπεις ένα μικρό παιδί να ζητιανεύει, ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται είτε στο σχολείο του, είτε στην οικογενειακή του εστία και τέλος πάντων, να ασχολείται με πράγματα της ηλικίας του. Διότι, όταν το βλέπεις να επαιτεί, φαντάζεσαι πώς θα περνά στο σπίτι του….Με ποιο τρόπο θα το μεταχειρίζονται οι γονείς του. Και ας μη βιαστούμε να σχολιάσουμε λέγοντας ότι αυτά είναι παιδιά αθιγγάνων….Γιατί κι αυτά είναι παιδιά κι όχι ενός κατώτερου Θεού, αφού ο Θεός είναι ίδιος για όλους.

Εν κατακλείδι, θα λέγαμε σαν συμπέρασμα, να μη στρέψουμε την πλάτη στους ανθρώπους εκείνους που επαιτούν, με την υποψία και μόνο ότι δεν είναι αυτό που εμφανίζουν…..Ανάμεσά τους υπάρχουν σίγουρα κι εκείνοι που έχουν πραγματικά ανάγκη τη βοήθειά μας. Ας κάνουμε αυτό που προστάζει η καρδιά μας και ορίζει η συνείδησή μας…Μέρες που είναι το δικαιούμαστε κι εμείς, το δικαιούνται κι εκείνοι.