Γλυκοχαράζει έξω απ' το γκρίζο παραθύρι κι ολόγυρα μια άδολη σιωπή
δεν κραδαίνει λάφυρα η μέρα που' ρχεται, μήτε αντιστάσεις
ξέρει όμως να κρατά τις ίδιες πάντα αποστάσεις,
σαν ανεμόσκαλα που ρίχτηκε δυο λόγια για να πει.
Μέσα απ' αντάρες και καπνούς μάθαμε να προχωράμε
η σκέψη μας δεν βάρυνε απ' του φευγιού το βάρος
κι από τη δίψα για ζωή περίσσευε το θάρρος
κείνο που μάθαμε τον ήλιο για να κοιτάμε.
Ανάλαφρα τα βήματά μας για τις βαριές περιπλανήσεις
βαστάνε χρόνια του μυαλού οι ανηφόρες
κείνες που δεν τις τρομάζουνε οι μπόρες
κι οι ψυχές που προσδοκούν με ήλιο να μεθύσεις.
No comments:
Post a Comment