ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

Ο άνεμος τρελός κι αλλοπαρμένος,

χαμένος μες στη λήθη του από θάλασσα βρεγμένος.

Φιγούρες περιδιάβαιναν σε φημισμένους τόπους,

χαράματα ξυπνούσανε με λιγοστούς ανθρώπους.

Και μια ημέρα γιορτινή απ' το παλιό καφενεδάκι,

γύρισαν θρύλοι νοεροί στο γελαστό σοκάκι.

Μην τάχα και να πέρασες απ' τις νωθρές του πέτρες;

Ένας γλυκός αντίλαλος στις παγωμένες στέπες.

Μην τάχα κι αφουγκράστηκες τη χαρωπή λατέρνα;

Με μελωδία γέμισε μια ασημένια χτένα.

Κι αν χάθηκες ολότελα σε μανιασμένη ομίχλη,

να' ναι η ομίχλη φυλαχτό το δρόμο να σου δείχνει.

Γιατί εσύ είσαι που φυλάς κλειδί ξεσκονισμένο

κι από του χρόνου τη φθορά το έχεις κρεμασμένο.

Να μπεις στα βάθη της ψυχής και να την ερευνήσεις,

να δώσεις νόημα ξανά και να τη συγκινήσεις.

Κι αν είσαι ο πρίγκηπας θαρρείς  που κλέβεις τα όνειρά μου,

τότε κι εγώ θα σου χρωστώ για πάντα την καρδιά μου.