Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΤΟΠΟΣ

Σ' απέραντο γαλάζιο πλέκω τα όνειρά μου

και σε χαμένες εκκλησιές  λυτρώνω την καρδιά μου,

για λίγα ψίχουλα στοργής κι αδαμαντένιες νύχτες

είναι η γη μου και πατρίς οι σκουριασμένες λίστες.

Σ' αυτή τη χώρα που πονώ σ' αυτό τον ελαιώνα

σμιλέψαν άρμα κι οχυρό στον εικοστό αιώνα,

πατήσαν χώμα ιερό και δοξασμένους τόπους

κι ήρθαν να στήσουνε γιορτή σε δυστυχείς ανθρώπους.

Κάπου πιο πάνω έστεκε ένας μαυροντυμένος

κι όλα από κει τα έβλεπε και ήταν δακρυσμένος.

Κι απ' την οργή του η γη εστείστηκε και άνοιξε στα δύο

και μια βροχή πλημμύρισε το αδειανό σχολείο.

Αλλοίμονο! δεν χάθηκαν κι όλα τα τελευταία

δεν ήρθε τέλος ικανό να κλείσει την αυλαία,

γιατί ποτέ δεν ρώτησαν τι είναι αυτός ο τόπος

ευλογημένος των θεών κι από το χρόνο μόχθος.