Η ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Είναι πολύ ευχάριστο να συναντάς ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να υπάρξει μια ικανοποιητική επικοινωνία. Κάτι, που σήμερα σπανίζει ολοένα και περισσότερο. Βεβαίως, εξαρτάται από το τι ζητά κανείς και σε ποιο επίπεδο αναζητά αυτή την επικοινωνία, όμως, όπως και να’ χει το μέγεθος ποιότητας που ενδεχομένως θα υπάρχει ορίζεται και καθορίζεται από εμάς τους ίδιους και τα όρια που έχουμε θέσει απέναντι στους άλλους, αλλά κυρίως στον ίδιο τον εαυτό μας.

Δηλαδή, δε μπορείς να γνωρίζεις κάποιον, ο οποίος σού θέτει δημόσια πολύ «λεπτά» ζητήματα, ή ακόμα και σε κατ’ ιδίαν συζήτηση και να περιμένεις μετά από αυτόν τον άνθρωπο να μπορεί να υπάρξει θετική έκβαση της επικοινωνίας και της εν γένει σχέσης μαζί του.

Άτομα, τα οποία παίρνουν το θάρρος από μόνα τους και θίγουν θέματα πολύ προσωπικά, όταν εσύ δεν επιθυμείς αναφορά στην προσωπική ζωή σου.

Υπάρχει αυτή η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην ευγένεια, στους κομψούς τρόπους και στην διακριτικότητα που διέπει έναν άνθρωπο, είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα.

Το να εκφράσει κάποιος τις ευχαριστίες του, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ευγενής. Το να γνωρίζει πότε πρέπει να είναι διακριτικός και σε ποιες περιπτώσεις, αυτό είναι ολόκληρη τέχνη και δεν μαθαίνεται, ούτε διδάσκεται, εάν δεν έχει γαλουχηθεί από παιδί σ’ αυτό.

Παρόμοια περίπτωση είναι κι αυτή που αφορά τη συμπεριφορά ενός άνδρα απέναντι σε μια γυναίκα. Κι εκεί είναι που παρατηρούνται και καταγράφονται τα πιο τραγελαφικά, τα οποία ανάλογα με την ένταση, ή τη σοβαρότητα, μπορεί να σε εκνευρίσουν, να σε κάνουν να γελάσεις, ή απλώς να σε τρέψουν σε φυγή.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο απ’ το να βρεις έναν κύριο, που να γνωρίζει πώς να σταθεί δίπλα σε μια κυρία και να της συμπεριφερθεί. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, οι οποίοι όταν προσέξουν ότι η γυναίκα που έχουν απέναντί τους ξεχωρίζει από τις άλλες, αντιδρούν σπασμωδικά, απρόσμενα, με συμπεριφορές που περιέχουν μικρές δόσεις εμπαιγμού, ειρωνίας, κακίας, αλαζονίας, με προσβολές, που υποκρύπτουν φθόνο και συμπλέγματα κατωτερότητας. Τι κάνεις σ’ αυτή την περίπτωση; Πολλά, αρκεί να έχεις την κατάλληλη έμπνευση τη δεδομένη στιγμή, που θα παρουσιαστεί κάποιο ανάλογο περιστατικό. Η περιφρόνηση και η αδιαφορία είναι, συνήθως, τα πιο αποτελεσματικά «όπλα» για να δώσεις την απάντησή σου. Εάν, όμως, η περίπτωση σηκώνει πιο «δραστικά» μέτρα, τότε η χρήση «γλώσσας» όμοιας με εκείνη που  χρησιμοποιούν, κρίνεται κάτι περισσότερο από αναγκαία κι επιτακτική. 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, μια πρώην άσπονδη «φίλη» και συμμαθήτρια που γνώριζα από το δημοτικό και συνάντησα μετά από πολλά χρόνια σε κάποιο δημόσιο χώρο, μπροστά σ’ αρκετό κόσμο, όταν μετά την ολιγόλεπτη λεπτομερή εξέταση και μετά τις γνώριμες, τυπικές φιλοφρονήσεις, ρώτησε με το ανάλογο μπλαζέ υφάκι το αμίμητο: «….δηλαδή, δεν έχεις κάνει καμία αισθητική επέμβαση;»…Ε, εκεί δεν χωρούν ευγένειες και άμα έχεις και κεφαλλονίτικο αίμα να ρέει στις φλέβες σου, τότε δίνεις την ανάλογη απάντηση: «όχι, γλυκειά μου δεν έχω κάνει γιατί δεν το χρειάζομαι, όμως αν το συνεχίσεις είναι βέβαιο ότι θα χρειαστείς εσύ, έτσι που θα σε κάνω…».

Ακούς τους σημερινούς γονείς ν’ αποκαλούν τα παιδιά τους, ο «μικρός» και η «μικρή» και αναρωτιέσαι μα καλά, δεν έχουν όνομα αυτά τα παιδιά; Και γιατί δεν λένε πια το «παιδί», όπως πριν λίγα χρόνια; Ναι, αυτά είναι λεπτομέρειες, όμως αυτές οι λεπτομέρειες κάνουν το σύνολο και κατ’ επέκταση, τη διαφορά για να διαμορφώσει κανείς μια γνώμη. Ας μη λησμονούμε, ότι αποτελούμε όλοι μέρος του δυσμορφικού κι αλλοπρόσαλου κοινωνικού συνόλου και πρέπει να μάθουμε να συμπορευόμαστε μαζί του, ασχέτως εάν σε κάποια θέματα μένουμε αμετανόητα ασυμβίβαστοι κι αν κάποιοι, μας παρατηρούν από μακριά, όπως θα έκαναν ατενίζοντας το διάστημα.

ΕΛΠΙΔΑ

Σαν ξακουστό τραγούδι, αιώρα μες στο πλήθος

μ' ένα βιολί για συντροφιά στο γέμισμα της ώρας,

να πέφτουν τα πέταλα από τα γιασεμιά, που σαν αιθέριος ήχος

έντυσε την μπαλάντα μου, την άδεια από παλμούς κι εικόνες.

Μη στέκεις άλλο, μην αργείς, κοίτα την τρικυμία

διώξε τα μανιασμένα σύννεφα απ' της ψυχής τα βάθη,

κάνε τ' αστέρια από ψηλά να λάμψουν με μαγεία

κι άσε τα μικρόψυχα τα ξωτικά να ψάξουν γι' άλλα δάση.

Τράβα τον ίσκιο σου από τον ουρανό κι άσε με να πετάξω

από τ' απαύγασμα της σκοτεινιάς να' ρθούν να σε κρατήσουν,

σε σκονισμένα συναξάρια του μυαλού, εκεί θε να σε ρίξω

για να μπορεί η αυγή και το ξημέρωμα με φως να σε γεμίσουν.

Γιατί μ' εσένα σύμμαχο μπορώ να πολεμήσω

στου χρόνου τη φθορά και της ζωής τη σημασία,

καμωμένη απ' αλαβάστρο να μην ξαναλυγίσω

και να τινάξω της αγάπης την φθορά π' έγινε στο βωμό θυσία.

ΦΕΥΓΩ - ΜΕΝΩ

ΦΕΥΓΩ.... όταν βλέπω την βάναυση συμπεριφορά σ' ένα ζωάκι...σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να αντι-
                 δράσω κι εγώ...ακραία..

ΜΕΝΩ....σ' ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα...

ΦΕΥΓΩ.... από γάμους, βαφτίσια κι άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, όταν αρχίζει η ώρα της χαιρετούρας
                  και της ανταλλαγής φιλιών....βρε παιδιά, τόσο σάλιο πια, έλεος! δεν είμαι γραμματόσημο!!!

ΜΕΝΩ.....στο άκουσμα της αγαπημένης μου μουσικής....

ΦΕΥΓΩ....στην αποκρουστική θέα ορισμένων εντόμων...ονόματα δεν λέμε....πα πα πα

ΜΕΝΩ..... στην όμορφη θέα (και οσμή) αγαπημένων αρωμάτων...

ΦΕΥΓΩ.....όταν αντιληφθώ υποκρισία, αγένεια, έλλειψη στοιχειωδών καλών τρόπων, κουτοπονηριά
                  και......."πλάγια" προσέγγιση....

ΜΕΝΩ...... στην πρόθυμη κι ευγενική εξυπηρέτηση ορισμένων υπαλλήλων καταστημάτων.....μπράβο
                  τους.....

ΦΕΥΓΩ...... στις ερωτήσεις "εκκολαπτόμενων" κυρίων και κυριών, τύπου "πόσο χρονών είσαι",  "είναι φυσικό το
                   χρώμα των μαλλιών", καθώς και σε οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια να "εισχωρήσουν"
                  αδιακρίτως στην προσωπική ζωή μιας γυναίκας, αλλά και σε συμπεριφορές που υποκρύ-
                  πτουν αποθυμένα, κόμπλεξ και σημάδια ζήλειας....

ΜΕΝΩ..... στις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων ιερέων με έντονη φιλανθρωπική δράση, οι οποίοι
                  αφιερώνουν μεγάλο μέρος της ζωής τους για τον αδύναμο συνάνθρωπο.....οποία ευχαρί-
                  στησις

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Κι η ευωδιά ανθούσε ολόγυρα

με τα γεράνια να πάλλονται στο φως του γερασμένου ήλιου

και τα παντζούρια ορθάνοιχτα τ' όραμα να γυρεύουν

κείνο που'δαν το περασμένο αγριεμένο βράδυ,

μες στη σταλαγματιά της θερινής πνοής, στη σιγαλιά.

Κι άφησα το βλέμμα ελεύθερο να δει, να ταξιδέψει

στου ποταμού τ' απάνεμα, καθάρια νερά

και οι κρυστάλινες ανταύγειες του περνούν την ίριδα και την αιχμαλωτίζουν,

μ' ένα της πέπλο ντύνονται λουλούδια, γιασεμιά.

Μικρό το ποταμάκι στην ανυπέρβλητη ομορφιά του

κι όλα τριγύρω έσταζαν ψιχάλες της βροχής,

μια μελωδία να ηχεί από τα γάργαρα νερά του

κι ένα ποτήρι που ζητά τα διψασμένα χείλη.

Στις όχθες του πλαγιάζουνε τα μαραμένα φύλα

και η ζωή ξανάρχεται και τα γεμίζει χρώμα,

σαν πίνακας ουράνιος, νωπός κι ευτυχισμένος

το δειλινό ξενύχταγε στον τελειωμό τ' Απρίλη.

Κι έφευγαν μάνες κι αδελφές στα σπιτικά να πάνε

σκυθρωπό το σούρουπο, σκεπτόμενο κι αμίλητο,

ένα καντήλι έγερνε και φυλαχτό γινόταν

κι εγώ εσένα πρόσμενα το δειλινό να φέρει.

Τρίζαν οι ανεμόμυλοι και τα πουλιά γυρνούσαν

σαν το τρελλό ανέβασμα στον κάμπο η δύναμή σου,

πήρα και άναψα κεριά στο ποταμού την όχθη

λέξεις που κρύβουν μυστικά έσκυψα και ψιθύρισα.

ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΨΑΧΝΕΙ ΜΙΑ ΤΡΥΦΕΡΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

Σε παλιότερη εκπομπή του, «Οι Πρωταγωνιστές», ο πολύ καλός Σταύρος Θεοδωράκης είχε σαν θέμα τα μωρά που εγκαταλείπονται στα μαιευτήρια από τις μητέρες τους. Αν και είχα άλλη δουλειά να κάνω, μόλις παρακολούθησα λίγα λεπτά, παράτησα τα πάντα κι έκατσα να την παρακολουθήσω. Μια από τις πιο συγκλονιστικές εκπομπές που έχω δει ποτέ για ένα θέμα πάρα πολύ σοβαρό και διαχρονικό, το οποίο ο δημοσιογράφος προσέγγισε με την κατάλληλη ευαισθησία που τον χαρακτηρίζει… Μια εκπομπή «γροθιά στο στομάχι», η οποία θεωρητικά θα έπρεπε να αφυπνά συνειδήσεις και συναισθήματα…

Μωρά, αμέτρητα μωρά που γεννιούνται στα μαιευτήρια από μητέρες, οι οποίες είτε λόγω της πολύ νεαρής ηλικίας, είτε λόγω χρήσης ναρκωτικών ουσιών, είτε λόγω οικονομικής δυσχέρειας, τα εγκαταλείπουν εκεί αφημένα στη μοίρα τους…. Μια μοίρα που κανείς δεν γνωρίζει αν θα είναι καλή μαζί τους μελλοντικά, ή εάν θα εξακολουθήσει να δείχνει το σκληρό της πρόσωπο, που έδειξε από τη στιγμή που είδαν το πρώτο φως της ημέρας αυτού του κόσμου…

Μικρές, αθώες και γλυκιές ψυχούλες κλαίνε και ζητούν απεγνωσμένα μια αγκαλιά. Ζητούν το τρυφερό χάδι μιας μητέρας, ενός πατέρα, μιας γιαγιάς κι ενός παππού… Ζητούν προστασία, τρυφερότητα, σιγουριά, ασφάλεια, φροντίδα, στοργή, μα πάνω απ’ όλα, ζητούν την απεριόριστη αγάπη που μπορεί να προσφέρει ένας άνθρωπος σε ένα μωράκι! Υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά. Παιδιά που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Παιδιά που δεν επέλεξαν εκείνα να έρθουν σ’ αυτό τον κόσμο. Και παρ’ όλα αυτά, ήρθαν και μ’ αυτό το επίμονο, δυνατό κλάμμα τους φανερώνουν τη δίψα τους για ζωή, για να σταθούν όρθια στα πόδια τους για να μεγαλώσουν και να βρεθούν σε ένα ζεστό σπιτικό ανάμεσα σε μια φιλόξενη και πολύ στοργική οικογένεια. Υιοθεσία… Μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Πόσα παιδάκια υιοθετούνται κάθε χρόνο; Σύμφωνα με μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, ελάχιστα. Ο λόγος; Η απίστευτη γραφειοκρατία και οι πολύ απαιτητικές προϋποθέσεις που απαιτούνται. Κι όμως, υπάρχουν χιλιάδες ζευγάρια που επιθυμούν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι.

Οικογένειες που δεν μπορούν να έχουν ένα δικό τους βιολογικό παιδί και ψάχνουν απεγνωσμένα μια λύση. Και αυτή η λύση βρίσκεται εκεί, μπροστά τους… κι όμως, δεν μπορούν καν να τη προσεγγίσουν… Είναι πολύ σκληρό και άδικο, όμως δυστυχώς, ισχύει πραγματικά. Το θέμα υιοθεσίας ενός παιδιού είναι σίγουρα μια πολύ σοβαρή υπόθεση που απαιτεί υπευθυνότητα και άφθονη σκέψη από τους υποψήφιους γονείς. Θα πρέπει να είναι απόλυτα σίγουροι για την απόφασή τους γιατί πρόκειται για μια απόφαση ζωής! Και τα μωράκια στα μαιευτήρια αυξάνονται κάθε χρόνο και μένουν εκεί, στα αζήτητα. Μητέρα τους αναγνωρίζουν τη μαία που τα φροντίζει, πατέρα τον γιατρό που τα επισκέπτεται, προσφέροντας τους ένα χάδι κι ένα χαμόγελο. 

Κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει η αυριανή μέρα γι’ αυτές τις αθώες ψυχούλες. Όταν όμως αντικρύζεις αυτά τα μεγάλα, εκφραστικά μάτια που σε κοιτούν με απορία, όταν ακούς αυτό το ηχηρό κλάμμα να ηχεί στ΄ αυτιά σου, τότε ξέρεις μόνο ένα πράγμα. Ότι αυτά τα παιδιά είναι αποφασισμένα να ΖΗΣΟΥΝ!!!

Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ

Μ’ αρέσει η θάλασσα γιατί μου μοιάζει,

μ’ αρέσει (σ’ άκουγα να λες κρυφά).

Πότε αγριεύεται, βογγεί, στενάζει

και πότε ολόχαρη παίζει, γελά.

Δεν είν’ όλόξανθη σαν τα μαλλιά μου;

Δεν είν’ ο κόρφος μου σαν τον αφρό;

Μέσα στα μάτια μου τα γαλανά μου’

δεν έχω κύματα, τάφο, ουρανό;

Μ’ αρέσει η θάλασσα γιατί μου μοιάζει

κι ας έχει μέσα της κόσμο θεριά…

Μα στη καρδούλα μου, μα δε φωλιάζει

αγάπη αχόρταγη, σκληρή φωτιά;

Κι εγώ χαιρόμουνα που χολιασμένη

φαρμάκι μού’ σταζες μές στην ψυχή,

τη ζήλεια σου έβλεπα ξαγριωμένη,

στα χείλη σου έβραζε κάθε πνοή.

Τότ’ εκρεμάστηκα στην τραχηλιά σου,

τη φλόγα σου’ σβησα με δυο φιλιά,

την όψη εβύθισα μές στα μαλλιά σου,

στο κόρφο σου έστησα κρυφή φωλιά.

- Κύμα μου ανήμερο, ψυχή μου, φθάνει.

Μη μ’ αγριεύεσαι, πλάγιασ’ εδώ…

Θά’ μαι για σένανε γλυκό λιμάνι.

Τι αξίζει η θάλασσα δίχως γιαλό;

Α. ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΚΠΟΜΠΩΝ

Στο φόρτε τους οι απανταχού τηλεοπτικές εκπομπές με τους πολιτικούς σαν καλεσμένους, εν όψει των ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων που έχουν προκύψει, αλλά και των επικείμενων δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών. Το κλίμα θερμαίνεται, οι τόνοι ανεβαίνουν και η συζήτηση ανάβει κυριολεκτικά.

Όταν βλέπεις τους πολιτικούς να τσακώνονται ή να υπερασπίζονται τις θέσεις τους με πάθος, να ξέρεις ότι κάτι ετοιμάζεται… Όταν αρχίζουν να κάνουν «ηγετικές» εμφανίσεις και να δίνουν απανωτές συνεντεύξεις, τότε κάπου οδηγούμαστε…

Άρχισαν τα όργανα… ή μήπως απλώς βγάζουν τα «όπλα» τους από τη ναφθαλίνη;

Και κατά πόσο ο κόσμος αρέσκεται στην παρακολούθηση αυτού του είδους των εκπομπών; Κάποτε οι πολίτες κάθονταν και παρακολουθούσαν με εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτές τις εκπομπές, διαθέτοντας το χρόνο τους με ευχαρίστηση για να ακούσουν τι θα πουν τα πολιτικά πρόσωπα που λάμβαναν μέρος. Σήμερα, που υπάρχει έκδηλη η αγανάκτηση, όχι μόνο δεν τους απασχολεί, αλλά αντιθέτως μόλις τους δουν αλλάζουν αμέσως κανάλι. Η αποστροφή και η αδιαφορία των πολιτών για τις εμφανίσεις των πολιτικών, είναι πλέον εμφανείς σε κάθε μέσο ενημέρωσης.

Κι όλα αυτά, σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης που ο κόσμος δεν έχει τη δυνατότητα να βγει έξω μια βόλτα, κλείνοντας την τηλεόραση. Παρ’ όλα αυτά, θα προτιμήσουν να παρακολουθήσουν κάτι άλλο από το να καθήσουν να δουν μια πολιτική εκπομπή, που δεν θα τους προσφέρει καμία απολύτως ψυχαγωγία, παρά μόνο την πρόκληση της οργής τους.

Συνεπώς, οι καιροί έχουν αλλάξει, τα δεδομένα το ίδιο και οι πολιτικοί έχασαν πια το ενδιαφέρον που προκαλούσαν κάποτε… μήπως θα πρέπει να υπάρξει ένας σοβαρός προβληματισμός πάνω σ’ αυτό; (λέμε τώρα)

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Μια αγκαλιά τα κύμματα που δέρνουν μανιασμένα

χίλια κορμιά προσμένουν αλυσοδεμένα μια σπιθαμή συμπόνιας.

Κοίτα πώς κλαίει ο ουρανός, πώς γέρνει το φεγγάρι

άκου τους ψίθυρους που λέει η καρδιά σου

και άσε ελεύθερα τα όνειρα να κάνουν απόψε βόλτα…

 

Η νύχτα μοιάζει μαγική κι εσύ ο μαγεμένος

λύνεις την άλυτη σιωπή, υφαίνεις δίχτυα διψασμένα

σαν μια καρδιά απο πέτρα που ξέχασε πώς να χτυπά

σαν νηριήδες που περνούν κι αφήνουν τ’ άγγιγμά τους.

Είσαι τραγούδι κι άνεμος, είσαι το αγκυροβόλι

και από μετάξι ντύνεις τάχα μου το πεπρωμένο

μα σαν ο άνεμος διαλυθεί και νοιώσει λαβωμένος

χάνεις τη δύναμη αυτή που έχεις για ασπίδα.

 

Γιατί η αγάπη δεν γνωρίζει σταθμούς και σύνορα

δεν ξέρει, δεν διαχωρίζει θάλασσες από στεριές.

Μόνο σαν βράχος στέκει ακλόνητη και λέει το όνομά σου

και αφεντεύει τις καρδιές και στάζει στην πίκρα μέλι.

Και να που μεταμορφώνεσαι για δε μπορείς ν’ αντέξεις

τόση ομορφιά ψυχής, τόσα καθάρια λόγια.

 

Και ξάφνου τα μάγια λύνονται, χαμογελούν οι αγγέλοι

μ' ένα φεγγάρι ολόγιομο να σε θωρεί ακίνητο

να σπέρνει χρώματα στη σκοτεινή σου μέθη.

Σύρε τώρα και πήγαινε αλλού να ξεθυμάνεις

κι αυτά τα δίχτυα μάζεψε γιατί εδώ δεν έχουν θέση,

εδώ υπάρχουν όνειρα κι ελπίδες γεννημένες

από μια μάνα που δεν λυγά, δεν νοιώθει άλλο πόνο.

 

Μόνο στα χέρια της τα ροζιασμένα χαράσσονται νέοι δρόμοι,

δρόμοι που δεν έχουν περπατηθεί ποτέ από κανέναν.

Αυτή η μάνα που φυλά τα συναξάρια των ονείρων

και απ’  τα μάτια της κυλά μαργαριταρένιο δάκρυ

υψώνει ανάστημα στη μαύρη καταχνιά

γιατί έχει όνομα ιερό, αυτή είναι η Αγάπη.

 

___“contessina”___

Αφιερωμένο στο δοκιμασμένο λαό της Λ' Άκουιλα (“άκουιλα” στα ιταλικά σημαίνει “αετός”)

ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΕΠΑΙΤΕΙΑ

Τέτοιες μέρες και η κυκλοφορία στους δρόμους αυξάνεται σημαντικά. Κάτι τα ψώνια, κάτι τα ραντεβού, κάτι οι βόλτες, οι μετακινήσεις μας έχουν αποκτήσει άλλο νόημα, χρώμα και ουσία…Με την ευκαιρία των ημερών του Πάσχα, μαζί με αυτή την αύξηση των μετακινήσεων παρατηρούμε και μια αύξηση σε κάθε λογής επαίτες, οι οποίοι καταλαμβάνουν διάφορα πόστα προκειμένουν να εξοικονομήσουν κάποια βοήθεια.

Πολύς λόγος έχει γίνει γι’ αυτό το θέμα και οι απόψεις εμφανίζονται διχασμένες από την Πολιτεία και τους πολίτες. Άλλοι υποστηρίζουν να προσέχουμε πού δίνουμε και τι δίνουμε, άλλοι τάσσονται εμφανώς κατά αυτού του είδους την ελεημοσύνη και η Πολιτεία απλώς, τηρεί μια ουδέτερη, αν όχι αδιάφορη στάση. Όπως και νάχει, οι άνθρωποι αυτοί κάνουν κάτι που πολύ δύσκολα θα έκανε κάποιος από μας. Η επαιτεία σήμερα είναι ένα παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο που ολοένα αυξάνεται, ιδίως μετά τις δραματικές εξελιξεις με τη διεθνή οικονομική κρίση. Οπωσδήποτε χρειάζεται προσοχή όταν καλούμαστε, λόγω ηθικής υποχρέωσης αλλά και συνείδησης, να συνδράμουμε υπέρ αυτών των ανθρώπων. Υπάρχουν πράγματι ανάμεσά τους και εκείνοι οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στην εικόνα που προσπαθούν να «πλασάρουν», όμως υπάρχουν και οι άλλοι που στ’ αλήθεια αντιμετωπίζουν σοβαρο πρόβλημα επιβίωσης.

Το δίλημμα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε είναι τεράστιο και πολύπλοκο. Οπωσδήποτε το θέαμα ενός επαίτη, ο οποίος εμφανίζει μια εικόνα αθλιότητας στην κατάσταση που βρίσκεται, μας λυπεί και μας κάνει να αισθανόμαστε τύψεις κι ενοχές αν δεν βοηθήσουμε…..υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις, όπου κάποιοι συνάνθρωποί μας παρουσιάζονται με μια δραματική εικόνα που μπορεί να περιλαμβάνει κάποιο ακρωτηριασμένο άκρο, μια αναπηρία ή οτιδήποτε άλλο είναι ικανό να προκαλέσει τον οίκτο και τη συμπόνοια….Είναι όμως έτσι; Eδώ γεννιούνται μια σειρά από σοβαρά ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις. Για παράδειγμα, δηλαδή προκειμένουν να μη μας κοροϊδέψουν πρέπει να σταματήσουμε να βοηθάμε αυτούς τους ανθρώπους; Και πως θα νοιώθουμε μετά;

Με ποιο τρόπο θα μπορούμε να ξεχωρίζουμε τους «γνήσιους» από τους «πλαστούς»; Ποια η ενημέρωση του κράτους γι’αυτό το σοβαρό κοινωνικό ζήτημα; Υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάποιοι έχουν συστήσει ολόκληρη οργάνωση εκμετάλλευσης ανθρώπων, όπου τους χρησιμοποιούν (με ή χωρίς τη θέλησή τους) για να προσελκύουν αθώους πολίτες και να εξοικονομούν κάποια βοήθεια…. Ας μη ξεχνάμε το πιο σοβαρό από όλα που αφορά στα πιο μεγάλα θύματα της υπόθεσης, τα παιδιά! Εκεί η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να παρέμβει και να δώσει ένα τέλος σε αυτή την απάνθρωπη εκμετάλλευση! Γιατί δεν μπορείς να βλέπεις ένα μικρό παιδί να ζητιανεύει, ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται είτε στο σχολείο του, είτε στην οικογενειακή του εστία και τέλος πάντων, να ασχολείται με πράγματα της ηλικίας του. Διότι, όταν το βλέπεις να επαιτεί, φαντάζεσαι πώς θα περνά στο σπίτι του….Με ποιο τρόπο θα το μεταχειρίζονται οι γονείς του. Και ας μη βιαστούμε να σχολιάσουμε λέγοντας ότι αυτά είναι παιδιά αθιγγάνων….Γιατί κι αυτά είναι παιδιά κι όχι ενός κατώτερου Θεού, αφού ο Θεός είναι ίδιος για όλους.

Εν κατακλείδι, θα λέγαμε σαν συμπέρασμα, να μη στρέψουμε την πλάτη στους ανθρώπους εκείνους που επαιτούν, με την υποψία και μόνο ότι δεν είναι αυτό που εμφανίζουν…..Ανάμεσά τους υπάρχουν σίγουρα κι εκείνοι που έχουν πραγματικά ανάγκη τη βοήθειά μας. Ας κάνουμε αυτό που προστάζει η καρδιά μας και ορίζει η συνείδησή μας…Μέρες που είναι το δικαιούμαστε κι εμείς, το δικαιούνται κι εκείνοι.

"ΚΟΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΡΝΙΑ"…

Υπάρχουν στιγμές που με όσα παρατηρείς να συμβαίνουν εξοργίζεσαι και αναρωτιέσαι: μα καλά, δεν υπάρχει ίχνος ντροπής σε κάποιους συνανθρώπους μας; Πριν από καιρό κι εντελώς απρόσμενα ο αξέχαστος πλέον καραγκιοζοπαίχτης μας, Ευγένιος Σπαθάρης, είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, που τελικά έμελλε να σταθεί μοιραίο για τη ζωή του. Πριν ακόμα ο μεγάλος αυτός Δάσκαλος εκπνεύσει, πολλά έντυπα άρχισαν να κάνουν προσφορές για αφιερώματα που περιλαμβάνουν τη ζωή και το έργο του. Παρόμοια περίπτωση συνέβη και με το θάνατο της μεγάλης κυρίας του λαϊκού τραγουδιού Δούκισας, όταν ελάχιστες μόλις μέρες μετά την απώλειά της άρχισαν να προσφέρουν τα τραγούδια της μέσω αυτών των εντύπων. Αντιλλαμβάνεται κανείς ότι, ενδεχομένως, να υπήρχε ενημέρωση εκ των έσω για την κρισιμότητα της κατάστασής του, όμως, δε μπορούσαν να περιμένουν να συμβεί ό,τι ήταν γραμμένο να συμβεί και μετά να προχωρήσουν σε αυτά τα αφιερώματα;

Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι θυμίζουν τα κοράκια και τα όρνια που οσμίζονται το θάνατο και πετούν πάνω από το υποψήφιο θύμα; Ότι προκαλούν αηδία και αποστροφή; Ότι εγείρουν την οργή και την αγανάκτηση, αφού δείχνουν ότι κάνουν τα πάντα για βγάλουν χρήματα;

Κρίμα…..Ας προβληματιστούμε, όμως κι εμείς λίγο… Κι ας μη σπεύδουμε να αγοράζουμε αυτά τα έντυπα, όσο αξιόλογα κι αν είναι (γιατί τα περισσότερα είναι αξιόλογα), μόνο και μόνο για να δείξουμε με αυτή την ενέργειά μας, ότι η ανθρώπινη συνείδηση και αξιοπρέπεια δεν αγοράζονται φίλτατοι…..όσο φτηνά ή ακριβά κι αν πωλούνται….

Ντροπή και αίσχος, που όμως καταδεικνύουν για πολλοστή φορά τη μετάλλαξη της κοινωνίας που ζούμε…

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΒΙΟΛΙ

Άκουσε τ’ απόκοσμο, το παλιό βιολί

μέσα στη νυχτερινή σιγαλιά του Απρίλη.

Στο παλιό κουφάρι του μια ψυχή λαλεί

με τ’ αχνά κι απάρθενα της αγάπης χείλη.

Και τ’ αηδόνι τ’ άγρυπνο και το ζηλευτό

ζήλεψε και σώπασε, κ’ έσκυψε κ’ εστάθη

για να δει περήφανο τι πουλί ειν’ αυτό

που τα λέει γλυκύτερα της καρδιάς τα πάθη.

Ως κι ο γκιώνης τ’ άχαρο, το δειλό πουλί,

με λαχτάρα απόκρυφη τα φτερά τινάζει

και σωπαίνει ακούοντας το παλιό βιολί

για να μάθει ο δύστυχος πώς ν’ αναστενάζει.

Τι κι αν τρώει το ξύλο του το σαράκι; Τι

κι αν περνούν αγύριστοι χρόνοι κι άλλοι χρόνοι;

Πιο γλυκειά και πιο όμορφη και πιο δυνατή

η φωνή του γίνεται, όσο αυτό παλιώνει.

Είμ’ εγώ τ’ απόκοσμο, το παλιό βιολί

μέσα στη νυχτερινή σιγαλιά του Απρίλη.

Στο παλιό κουφάρι μου μια ψυχή λαλεί

με της πρώτης νιότης μου τα δροσερά χείλη.

Τι κι αν τρώει τα σπλάχνα μου το σαράκι; Τι

κι αν βαδίζω και πιο όμορφη και πιο δυνατή

γίνεται η αγάπη μου, όσο εγώ παλιώνω…

Ιωάννης Πολέμης

Εκεί που Ζει η Αθωότητα

Εκεί, στην πιο σκοτεινή γωνιά καθόταν κουλουριασμένο κι άλαλο. Μέσα στη λήθη της νυχτιάς έπλεκε τ’ αστέρια με τ’ απαλά ακροδάχτυλά του, κοιτώντας μ’ ένα βλέμμα απλανές, μα γιομάτο λάμψη και συμπόνοια.

Τριγύρω του παιχνίδια και παλιά συναξάρια, κούκλες πορσελάνινες με δαντέλες κιτρινισμένες απ’ τη φθορά του χρόνου… ένα δερμάτινο σεντούκι πλημμυρισμένο μυρουδιές κι αναμνήσεις…

Κι όλο έπλεκε, κι όλο κοιτούσε και τ’ αστέρια άρχισαν να σχηματίζουν μια φωτεινή αλυσίδα, που έπαιρνε τα δάκρυα μακριά…

Πλησίασα το κοριτσάκι και χάιδεψα απαλά τις μεταξένιες μπούκλες του.

Ποια μοίρα σε επλάνεψε, από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις; Θυμώνω γιατί μέσα στα μάτια σου βλέπω τα δικά μου, παίρνεις ζωή απ’ τη ζωή μου αυθαίρετα και με περίσσια αυθάδεια…Πόσο θα ήθελα να μάγευα το χρόνο, να σκορπούσα σε χίλια κομμάτια και να γεννιόμουν ξανά απ’ την αρχή…

Πόσο θα ήθελα να ζω στο δικό σου κόσμο, ανέγγιχτο απ’ το σκοτάδι και τις άλαλες κραυγές...Είσαι εδώ κι είσαι παντού…Σ’ ευχαριστώ, που υπάρχεις για να μου θυμίζεις, ότι η αθωότητα δεν θα πεθάνει όσο θα ζεις Εσύ μες την ψυχή μου…

ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Βία στα γήπεδα, στα σχολεία, απαγωγές, δολοφονίες, ληστείες, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, εκδίκηση. Η εγκληματικότητα σήμερα βρίσκεται στην πιο ανθηρή μορφή της και το φαινόμενο αυτό συνεχίζει να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις, κρούοντας τον κώδωνα κινδύνου για την Πολιτεία.

Κάποιοι κάνουν λόγο για «εισαγώμενη» εγκληματικότητα, για ξένους «εισβολείς» που περνούν παράνομα τα ελληνικά σύνορα, σπέρνοντας τον τρόμο και – ενίοτε – το θάνατο στα σπίτια και τις περιουσίες τους, άλλοι πάλι κατηγορούν ευθέως το οργανωμένο έγκλημα που τείνει να γίνει ανεξέλεγκτο, αποδίδοντας ευθύνες τόσο στις Αρχές, όσο και στην ανευθυνότητα του κράτους για την αναποτελεσματική αντιμετώπισή του.

Σε κάθε περίπτωση η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή και δεν θα πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να αρχίσουμε να κατηγορούμε κάποια συγκεκριμένη ομάδα, καθώς το θέμα είναι συμβατό με την πολυπλοκότητά του και τα αίτια πολύ βαθύτερα, απ’ όσο πιστεύουμε. Οπωσδήποτε γίνονται προσπάθειες από τον νυν υπουργό Προστασίας του Πολίτη, οι οποίες όμως δεν έχουν αποδώσει – ακόμα – κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Το πρόβλημα πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα του, αφού η όποια ενέργεια πέφτει στο κενό, θυμίζοντας τη Λερναία Ύδρα.

Η πάταξη της εγκληματικότητας στη χώρα μας σίγουρα δεν αποτελεί μια εύκολη υπόθεση, κι αυτό γιατί τα μέτωπα που δημιουργούνται είναι πολλά και εμβαθύνουν στα πιο σκοτεινά κυκλώματα της νύχτας, τα οποία για να διερευνηθούν απαιτείται μια χρονοβόρα διαδικασία από την Αστυνομία, η οποία όμως, έχοντας ν’ αντιμετωπίσει υψηλούς κινδύνους, χρειάζεται την άμεση, ενεργή και αποφασιστική υποστήριξη του κράτους.

Η διακίνηση των ναρκωτικών κατέστη μια από τις πλέον εύκολες υποθέσεις, αφού όπως παρακολουθούμε στα εκάστοτε ρεπορτάζ, μπορεί κανείς να τα βρει και να τα αγοράσει οποιαδήποτε στιγμή το θελήσει.

Η αστυνόμευση σε περιοχές – ζώνες υψηλού κινδύνου είναι ελλιπής και τα μέτρα προστασίας των πολιτών ανύπαρκτα. Αυτό έχει σαν συνέπεια τη δημιουργία ανασφάλειας και φόβου για τον πολίτη, που βγαίνοντας από το σπίτι του δεν ξέρει τι θα συναντήσει και με τι θα έρθει αντιμέτωπος επιστρέφοντας σ’ αυτό.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να αποδώσουμε ολοκληρωτικά τις ευθύνες στην Αστυνομία, όταν η εκάστοτε κυβέρνηση παραμένει άπρακτη και εθελοτυφλεί. Όταν υπόσχεται αναβάθμιση και μεταρρυθμίσεις στο Αστυνομικό Σώμα και εντούτοις, κανένα ουσιαστικό έργο δε τελείται, καθιστώντας τη, για ακόμα μια φορά, υπεύθυνη αναξιοπιστίας και ανικανότητας για την αντιμετώπιση ενός καίριου, όσο και διαχρονικού προβλήματος σαν αυτό της εγκληματικότητας, αφήνοντας την ασφάλεια του εσωτερικού της χώρας στο έλεος του κάθε «βαρόνου» της κοκαίνης, των συνδικάτων του εγκλήματος και των συμμοριών «προστασίας» της νύχτας εις βάρος των πολιτών, οι οποίοι στο τέλος καλούνται να πληρώσουν τις επιπτώσεις της αλματώδους αύξησης του φαινομένου της εγκληματικότητας.

Κι ενώ μπορεί οι προσπάθειες να μη λείπουν, όμως οι δυσκολίες που χαρακτηρίζουν το θέμα είναι χρόνιες και συσσωρευμένες κι ως εκ τούτου, η αντιμετώπισή του είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη.

ΥΔΑΤΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ

Στήσαν οι άντρες το χορό στη μυθική πλατεία

κι άδραξαν χούφτες ουρανό και λιγοστά βιβλία,

άρχισαν γλέντι ζωηρό για την βασσίλισά τους

τη θάλασσα τη θαλερή και την αφέντισσά τους.

Μέχρι κι η νύχτα σάστισε κι απέσυρε τα πέπλα

κι ο ήλιος που τους δώρισε τα χρυσαφιά του κέφια,

να πλημμυρίζουν ουρανό, αλμύρα και κοράλλια

στεφάνια έπλεκαν σωρό μες στα υγρά λιβάδια.

Μια ηλιαχτίδα ξέφυγε απ' τη θερμή ασπίδα

να μάθει θέλει και ρωτά την άγραφη τη μοίρα,

γιατί δεν καταλάβαινε τους κλειδωμένους νόμους

που καμωμένοι από ζωή χαράζουνε τους δρόμους.

Κι η μοίρα αποκρίθηκε απ' τον υγρό της θρόνο

κι ωκεανούς τής έδειξε γιομάτους από πόνο,

τα δάκρυα εμάζεψε σε διαμαντένια νέφη

να' ναι ελεύθερη η ψυχή σ' ανηφοριές ν' αντέχει.

ΑΓΑΠΗ

Είναι νύχτα, βαριά και σκοτεινή

μέσα στη δίνη σκέψεις τριγυρίζουν,

ένας μεγάλος κύκλος ασημόσκονης σκορπά τα μόριά του

κι απ' το απόλυτο σκοτάδι ένα φως, δειλά γεννιέται.

Οι πυγολαμπίδες στήνουν το χορό τους 

και διψασμένα στόματα προσμένουν την ανάσταση...

το συναίσθημα τη σκέψη φυγαδεύει και πανηγυρίζει,

λυτρωμένα τα κορμιά να πάλλονται στο ρυθμό του φεγγαριού

και η θέρμη διαδέχεται το ψύχος σ' αυτή την παγωμένη ανάσα της νυχτιάς.

Στην αιωνιότητα η καρδιά προσμένει κι υπομένει

μύρια όνειρα φαιδρά και υποσχέσεις,

δυο άγγελοι φωνάζουν τ' όνομά της

και σε μάλαμα υπογράφουν τη δοξασμένη χάρη της, την Αγάπη.

Χαρίσματα μεμψίμοιρα δεν τα χωρά η αγκαλιά της

νωθρά χαμόγελα δεν ακουμπά στο πέρασμά της,

ποτέ δεν κοίταξε την λύπη, μήτε γνώρισε το δάκρυ

δεν κάμωσε ποτέ τα όνειρα από στάχτη.

Μόνο τα δώρα της που πρόσφερε σε νικητές και ηττημένους

κι έκανε τη θλίψη να ωχριά, βουβή, μετανιωμένη.

Κι υφαίνει τους αγέρηδες, ξακουστοί στο πέρασμά τους

μια θύμιση του νου το απαλό άγγιγμά της,

να ζωντανεύει τ' άψυχα, τη μοίρα ν' αφεντεύει

και να λυγίζει τα βουνά με τις καθάριες μελωδίες.

Σαν τα πελώρια κύματα τα αγνά κι αθώα δάκρυά τους

σαν μια κορνίζα αδειανή το εύθραστο το γέλιο,

να' ναι ο χρόνος δυνατός το βάρος να σηκώσει

κι από τις στάχτες της γοργά να αναγεννηθεί.

Να' ναι οι δρόμοι ανοιχτοί για να τους περπατήσει

με δάφνες και ρόδα άλυκα να την υποδεχτούν,

ώστε τα όνειρα να αγρυπνήσει, η Αγάπη.

Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΤΟΠΟΣ

Σ' απέραντο γαλάζιο πλέκω τα όνειρά μου

και σε χαμένες εκκλησιές  λυτρώνω την καρδιά μου,

για λίγα ψίχουλα στοργής κι αδαμαντένιες νύχτες

είναι η γη μου και πατρίς οι σκουριασμένες λίστες.

Σ' αυτή τη χώρα που πονώ σ' αυτό τον ελαιώνα

σμιλέψαν άρμα κι οχυρό στον εικοστό αιώνα,

πατήσαν χώμα ιερό και δοξασμένους τόπους

κι ήρθαν να στήσουνε γιορτή σε δυστυχείς ανθρώπους.

Κάπου πιο πάνω έστεκε ένας μαυροντυμένος

κι όλα από κει τα έβλεπε και ήταν δακρυσμένος.

Κι απ' την οργή του η γη εστείστηκε και άνοιξε στα δύο

και μια βροχή πλημμύρισε το αδειανό σχολείο.

Αλλοίμονο! δεν χάθηκαν κι όλα τα τελευταία

δεν ήρθε τέλος ικανό να κλείσει την αυλαία,

γιατί ποτέ δεν ρώτησαν τι είναι αυτός ο τόπος

ευλογημένος των θεών κι από το χρόνο μόχθος.

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

Ο άνεμος τρελός κι αλλοπαρμένος,

χαμένος μες στη λήθη του από θάλασσα βρεγμένος.

Φιγούρες περιδιάβαιναν σε φημισμένους τόπους,

χαράματα ξυπνούσανε με λιγοστούς ανθρώπους.

Και μια ημέρα γιορτινή απ' το παλιό καφενεδάκι,

γύρισαν θρύλοι νοεροί στο γελαστό σοκάκι.

Μην τάχα και να πέρασες απ' τις νωθρές του πέτρες;

Ένας γλυκός αντίλαλος στις παγωμένες στέπες.

Μην τάχα κι αφουγκράστηκες τη χαρωπή λατέρνα;

Με μελωδία γέμισε μια ασημένια χτένα.

Κι αν χάθηκες ολότελα σε μανιασμένη ομίχλη,

να' ναι η ομίχλη φυλαχτό το δρόμο να σου δείχνει.

Γιατί εσύ είσαι που φυλάς κλειδί ξεσκονισμένο

κι από του χρόνου τη φθορά το έχεις κρεμασμένο.

Να μπεις στα βάθη της ψυχής και να την ερευνήσεις,

να δώσεις νόημα ξανά και να τη συγκινήσεις.

Κι αν είσαι ο πρίγκηπας θαρρείς  που κλέβεις τα όνειρά μου,

τότε κι εγώ θα σου χρωστώ για πάντα την καρδιά μου.

ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Γλυκοχαράζει έξω απ' το γκρίζο παραθύρι κι ολόγυρα μια άδολη σιωπή

δεν κραδαίνει λάφυρα η μέρα που' ρχεται, μήτε αντιστάσεις

ξέρει όμως να κρατά τις ίδιες πάντα αποστάσεις,

σαν ανεμόσκαλα που ρίχτηκε δυο λόγια για να πει.

Μέσα απ' αντάρες και καπνούς μάθαμε να προχωράμε

η σκέψη μας δεν βάρυνε απ' του φευγιού το βάρος

κι από τη δίψα για ζωή περίσσευε το θάρρος

κείνο που μάθαμε τον ήλιο για να κοιτάμε.

Ανάλαφρα τα βήματά μας για τις βαριές περιπλανήσεις

βαστάνε χρόνια του μυαλού οι ανηφόρες

κείνες που δεν τις τρομάζουνε οι μπόρες

κι οι ψυχές που προσδοκούν με ήλιο να μεθύσεις.

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΟΜΟΡΦΙΑΣ

Με μια σύντομη αναδρομή στο χτες θα διαπιστώσουμε, ότι υπήρξαν γυναίκες που με την απίστευτη ομορφιά τους άφησαν εποχή κι έγραψαν ιστορία στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό στερέωμα και, που ακόμη και σήμερα δεν παύουν να αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού για πολλούς άντρες αλλά και γυναίκες. Βέβαια, τα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς εξελίσσονται στα χρόνια που περνούν κι αλλάζουν, όμως εκείνη η ομορφιά παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο για να υπενθυμίζει, ότι η πραγματική ομορφιά δεν έχει ηλικία, ούτε όρια και δεν μπαίνει σε καλούπια.

Γυναίκες θεϊκής ομορφιάς, όπως η Χέντι Λαμάρ, η Βίρνα Λίζι, η Λάνα Τάρνερ, η Τζιν Τίρνεϊ, η Γκρέις Κέλλυ, η Λιζ Τέιλορ, η Κατρίν Ντενέβ και τόσες άλλες, αποθέωσαν το γυναικείο κάλλος αφήνοντας τη σφραγίδα τους ανεξίτηλη στη διαμόρφωση του όρου "καλλονή"!
Αυτή η γυναικεία ομορφιά πέρασε από πολλά στάδια, αμφισβητήθηκε, "πολεμήθηκε" γιατί στη θέα και μόνο ενός ωραίου ή μιας ωραίας εμφανίζονται συμπτώματα ζήλειας, φθόνου και άφθονων κόμπλεξ (και από τα δύο φύλλα!), αλλά και υμνήθηκε όσο τίποτα άλλο.
Το να έχεις μπροστά σου να κοιτάς κάτι τόσο ωραίο δε μπορεί παρά να είναι χάρμα οφθαλμών και να σε γεμίζει θετική ενέργεια, αισιοδοξία, δημιουργώντας ένα κλίμα ευφορίας.

Δυστυχώς, εκείνα τα πρότυπα δεν πρόκειται να επιστρέψουν πια, ούτε μπορούν να συγκριθούν με τα σημερινά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Γιατί τότε η γυναίκα ήταν πραγματικά Γυναίκα, με όλη τη σημασία της λέξης - σε εμφάνιση και συμπεριφορά - είτε ήταν ωραία, είτε όχι, ήξερε όμως πάντα τον τρόπο να αναδεικνύει τη θηλυκότητά της, ήταν κοκκέτα και κομψή στους τρόπους της.
Ας μη λησμονούμε, ότι εκείνα τα χρόνια υπήρχε και κάτι ακόμα που απουσιάζει παντελώς στην εποχή μας, η καλαισθησία,  η υψηλή αντίληψη αισθητικής.

Τότε, η κάθε γυναίκα δεν χρειαζόταν να κυκλοφορεί ημίγυμνη για να την προσέξουν (διότι γι' αυτό το λόγο γίνεται σήμερα, για να προκαλέσει και να τραβήξει τα βλέμματα), αρκούσε ένα ωραίο, θηλυκό και κομψό σύνολο, το οποίο σε συνδυασμό με την ομορφιά της αποτελούσε το κίνητρο για να προσελκύσει τα βλέμματα και το θαυμασμό απ' όπου κι αν περνούσε.
Δεν είχε ξεπέσει τόσο χαμηλά, όπως πολλά νεαρά κορίτσια σήμερα, τα οποία δυστυχώς δεν γνωρίζουν πώς να διαχειριστούν την εξωτερική τους εμφάνιση (τη στιγμή που ούτε καν οι γονείς τους ξέρουν), αντιγράφοντας την κακόγουστη - πολλές φορές - μόδα που λανσάρουν τα περιοδικά, τη στιγμή που ο χώρος του μάρκετινγκ φρόντισε να κάνει γνωστό πως το σεξ κα μόνο αυτό έχει "πέραση" και "πουλάει".....

Και είναι κρίμα, ιδίως γι' αυτά τα νέα κορίτσια γιατί υπάρχουν όμορφες κοπέλες, που όμως δεν διαθέτουν τις στοιχειώδεις γνώσεις και κριτήρια αισθητικής για να αναδείξουν την εμφάνισή τους και, τις οποίες αυτός ο χώρος του μάρκετινγκ κοντεύει να μετατρέψει σε εκκολαπτόμενα "κολ-γκερλς" .......
Η γυναίκα σήμερα μοιάζει τον επαναπροσδιορισμό της χαμένης ταυτότητάς της, ό,τι όμως κι αν συμβαίνει, απ' όσα στάδια κι αν περνά, ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πιο υπέροχο και λατρεμένο πλάσμα, ανά τους αιώνες.

ΨΗΦΟΣ "ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ"....

Τόσο καιρό τώρα ακούμε να λένε για την «ψήφο κατά συνείδηση»… Τι σημαίνει αυτό, ξέρει κανείς να πει; Ψηφίζω κατά συνείδηση, εννοώ ότι απεμπλέκομαι από κάθε σκοπιμότητα και συμφέρον και με το χέρι στην καρδιά ψηφίζω με βάση το κοινό καλό και την υπηρεσία του δίκαιου, κρίνοντας ορθολογικά και αμερόληπτα. Παρατηρούμε ότι οι λέξεις σήμερα, όπως και πολλοί ακόμα όροι και ορισμοί, έχουν χάσει το νόημά τους και απλώς χρησιμοποιούνται για τις εντυπώσεις, χωρίς ουδεμία σχέση να έχουν με την πραγματικότητα. Η ψήφιση κατά συνείδηση είναι ένα ιερό καθήκον κάθε έντιμου και σοβαρού πολιτικού προσώπου και απλού πολίτη, ανεξαρτήτως κόμματος και χαρακτήρα. Όμως κι αυτό ακόμα το αναφαίρετο δικαίωμα έχει καταστρατηγηθεί και στηλιτευτεί, όπως και η δημοκρατία μας, για την οποία συχνά γίνεται λόγος, όμως δεν είναι πια όπως ήταν κάποτε.
Όπου υπάρχει συνείδηση, υπάρχει και φιλότιμο και δυστυχώς και οι δύο αυτοί όροι έπαψαν πλέον να ισχύουν παρά μόνο κατ’ επίφαση. Και τούτο γιατί είναι τέτοια τα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας που κανένας δόκιμος όρος και καμία έννοια δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν το αρχικό τους νόημα. 
Ας σταματήσουν κάποτε αυτή την «καραμέλα» ή ας προσπαθήσουν να βρους νέους όρους που να ανταποκρίνονται καλύτερα στην πραγματικότητα. Όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι τίποτα δεν δουλεύει σωστά σ’ αυτό τον τόπο,τουλάχιστον ας επινοήσουν νέες εκφράσεις και νέους τρόπους να μας πείθουν….Γιατί αυτοί που υπάρχουν διαθέσιμοι δεν πείθουν ούτε τους πιο αφελείς…
Ας είναι η δική μας ψήφος κατά συνείδηση, όταν θα έρθει η κρίσημη εκείνη ώρα της προσέλευσής μας στις κάλπες… Ίσως τότε ορισμένοι αντιληφθούν τι σημαίνει αυτή η λέξη όταν αρχίσει να λειτουργεί υπέρ του κοινού συμφέροντος κι όχι κατ’ επιλογή…

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην απολαμβάνει - ιδίως νωρίς το πρωί - ένα καλό καφεδάκι, το οποίο θα δώσει για όλη την υπόλοιπη ημέρα δύναμη και καλή ενέργεια για τη συνέχειά της. Εν αρχή ην τα Καφενεία.
Κάποτε υπήρχαν μόνο καφενεία στα οποία συγκεντρώνονταν κόσμος κάθε ηλικίας για να απολαύσει τον καφέ του, να ανταλλάξει πέντε κουβέντες με φίλους, να "κουτσομπολέψει", να "μοστραριστεί" και να διαβάσει την εφημερίδα του.
Ο αέρας μοσχοβολούσε από το θεσπέσιο άρωμα του φρεσκοψημένου, αχνιστού καφέ και τα μπακιρένια μπρίκια έπαιρναν "φωτιά" από τα πολλά κι απανωτά ψησίματα. Ακόμη και στα σπίτια, κατά τη διάρκεια των επισκέψεων, ο καφές είχε σημαντικό ρόλο...."Τι να σας τρατάρουμε? Ένα περγαμόντο? Ένα νερατζάκι, ή μήπως να σας ψήσω ένα καφεδάκι?"
Εκείνη την εποχή ο καφές ήταν ένας. Δεν υπήρχε η ποικιλία και τα είδη που συναντά κανείς σήμερα, όπως επί παραδείγματι, καπουτσίνο, εσπρέσσο, γαλλικός, φρέντο, φραπέ και πολλοί άλλοι, παρά μόνο ο ελληνικός βαρύς γλυκός, ή σκέτος και με τις φουσκάλες του κατά παραγγελία!

Το ψήσιμο αυτού του καφέ δεν είναι απλή υπόθεση. Θυμάμαι, ούσα παιδούλα ακόμα, τον πατέρα μου να έχει προμηθευτεί με όλα τα απαραίτητα μπακιρένια σύνεργα για να ψήνει η μαμά μου τον καφέ του. Αργότερα, έμαθε και σ' εμένα τα "μυστικά" για να του τον ετοιμάζω, σαν μια λιτή, πλην απαραίτητη ιεροτελεστία.
Πληροφορίες αναφέρουν, ότι στη χώρα μας το πρώτο ελληνικό καφενείο άνοιξε στο Ναύπλιο μετά την απελευθέρωση της πόλης. Ενώ, στην Αθήνα, αντίστοιχα, ένας Βαυαρός ίδρυσε το πρώτο καφενείο στην Ιερά Οδό, το ξακουστό εκείνη την εποχή "Πράσινο Δενδρί" και λίγο αργότερα, ιδρύθηκε το γνωστό και διάσημο καφενείο "Η Ωραία Ελλάς" στη συμβολή των οδών Ερμού και Αιόλου, συγκεντρώνοντας πλήθος προσωπικοτήτων από όλους τους χώρους.

Σε ό,τι αφορά το εξωτερικό, το πρώτο καφενείο, που αποτέλεσε την αιτία να γίνει γνωστό αυτό το είδος μαγαζιού, άνοιξε στο Λονδίνο (το 1652) από έναν Έλληνα που το ονόμασε "Ελληνικό Καφενείο" και αμέσως λατρεύτηκε από το σύνολο των Λονδρέζων.
Από τους πρώτους που ασχολήθηκαν επαγγελματικά, πλέον, με την παραγωγή και πώληση καφέ, ήταν η οικογένεια Λουμίδη με τα τρία αδέλφια της, τον Αντώνιο, τον Νίκο και τον Ιάσωνα, οι οποίοι εργάζονταν τότε (1910) σε κάποιο καφεκοπτείο της εποχής.
Τα σύνεργα που χρησιμοποιούσαν για να παρασκεύασουν τον καφέ, ήταν ένας πέτρινος μύλος, ένα χειροκίνητο καβουρντιστήρι και ξύλα ή κάρβουνα για να ανάψουν τη φωτιά.

Εν συνεχεία, τα αδέλφια Λουμιδη άνοιξαν το πρώτο τους κατάστημα στον Πειραιά, οδός Ρετσίνα 12 και, με σκληρή δουλειά δημιούργησαν τον ονομαστό 'Ετοιμο Καφέ Λουμίδη.
Σήμερα, ελάχιστα παραδοσιακά καφενεία απόμειναν, έχοντας χάσει την παλιά αίγλη τους, όπως την έχασε και η Αθήνα, που μετατράπηκε σε μια αφιλόξενη, μίζερη κι ακαλαίσθητη πρωτεύουσα, μετά τη μαζική αύξηση του πληθυσμού κι όχι μόνον.
Ωστόσο, τα λίγα αυτά που παραμένουν, θα θυμίζουν εκείνα τα χρόνια που η συγκέντρωση των φίλων ήταν το γεγονός της ημέρας και τα νέα "ταξίδευαν" από στόμα σε στόμα, συνοδεία ενός αχνιστού, μυρωδάτου και φρεσκοψημένου καφέ.

ΤΟ SAVOIR FAIRE ΕΝΟΣ ΓΑΜΟΥ

Μπορεί να ζούμε στον εικοστό πρώτο αιώνα και να μην είμαστε οπισθοδρομικοί, μπορεί η πρόοδος της τεχνολογίας και των επιστημών γενικότερα να εξελίσσεται και να αναπτύσσεται με εντυπωσιακό ρυθμό, μπορεί η κοινωνία να αλλάζει και να μεταβάλλεται σε κάτι πιο πρωτοποριακό, περισσότερο ταιριασμένο με αυτά τα αλματώδη βήματα, ωστόσο κάποια πράγματα μένουν όπως ήταν χωρίς να επιδέχονται καμία αλλαγή. Ένα από αυτά είναι οι παραδόσεις μας. Και μία από τις παραδόσεις αυτές, είναι ο Ορθόδοξος γάμος στην εκκλησία με παπά και με κουμπάρο.
Βέβαια, το θέαμα που παρατηρείται από πολλές νύφες, αλλά και από τις καλεσμένες στον γάμο, δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να δει κανείς. Καυτά μίνι, γόβες στιλέτο, προκλητικά ντεκολτέ και μακιγιάζ που θα μπορούσε να είναι και θεατρικό! Φυσικά ούτε λόγος περί αισθητικής, γιατί πολύ απλά αυτή απουσιάζει τελείως από τις συγκεκριμένες εμφανίσεις…

Τα δε νυφικά που φορούν στη πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους, είναι εξόχως προκλητικά και όλα, μα όλα, έχουν σήμα κατατεθέν τους το πολύ προκλητικό μπούστο! Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, το γυναικείο στήθος είναι τόσο στριμωγμένο και πεταγμένο προς τα έξω, που κινδυνεύει με ολική αποκάλυψη…
Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι γάμοι επιλέγονται να γίνουν κατά την καλοκαιρινή περίοδο, όπου οι υποψήφιες νύφες μπορούν να φορέσουν αυτού του είδους τα νυφικά.

Το τι κάνει μια γυναίκα στην προσωπική της ζωή, είναι καθαρά δική της υπόθεση και δεν αφορά κανέναν άλλο. Όταν όμως προσέρχεται σε έναν ιερό χώρο, όπως είναι η εκκλησία, οφείλει και πρέπει να τον σέβεται. Και βέβαια, με το να περιφέρεται με μια τόσο προκλητική εμφάνιση, δεν είναι απόδειξη σεβασμού. Δεν το λέμε ούτε από σεμνοτυφία, ούτε από έλλειψη μοντερνισμού. Το επισημαίνουμε μόνο για λόγους ευπρέπειας και καλής διαγωγής που θα έπρεπε κανονικά να έχει μια κοπέλα και που αυτά τα μαθαίνει κανείς από το σπίτι του, την οικογένειά του και το περιβάλλον που μεγαλώνει κι αναπτύσσεται. Από την παιδεία και την καλλιέργεια που διαθέτει και από τις παρέες που συναναστρέφεται, οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις μπορούν να μεταβάλλουν την προσωπικότητα ενός ατόμου, ιδίως εάν αυτό το άτομο έχει αδύναμο και εύπλαστο χαρακτήρα.
Θα πρέπει κάποτε να καταλάβουν οι νέες κοπέλες, ότι ο χώρος της εκκλησίας δεν είναι «κλάμπινγκ», δεν είναι πίστα μπουζουκιών και δεν είναι το μπαράκι που έχουν για στέκι. Είναι ένας ιερός χώρος που πρέπει να σέβονται και να τιμούν, όταν προσέρχονται σ’ αυτόν. Πραγματικά δεν θα πάθουν κάτι αν εμφανιστούν ντυμένες κόσμια και με ευπρέπεια, ούτε θα είναι λιγότερο επιθυμητές στον γαμπρό, αν δεν ντυθούν προκλητικά για μια φορά στη ζωή τους.

Η έννοια του σεβασμού είναι κάτι που το μαθαίνει κανείς από τη στιγμή της γέννησής του και ξεκινά με το να σεβόμαστε πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τον εαυτό μας και μετά όλους τους άλλους.
Η δε έννοια της αισθητικής, μάλλον είναι μια άγνωστη λέξη σε πολλές περιπτώσεις. Και τι δεν βλέπει κανείς σε μια γαμήλια συνάντηση. Πρωταγωνιστές είναι οι πούλιες, τα λαμέ, τα σατέν και οτιδήποτε γυαλίζει πολύ… Τα κατακόκκινα κραγιόν δίνουν και παίρνουν και μάλιστα, με το θλιβερό φαινόμενο του «κόκκινου» σημαδιού πάνω στις εικόνες!
Κατά συνέπεια, ας μη «φοβούνται» οι υποψήφιες νυφούλες να ντυθούν σεμνά και κόσμια. Θα κερδίσουν τις εντυπώσεις και θα δημιουργήσουν μια διαφορετική εικόνα για τις ίδιες, από αυτή που ίσως τις έχουν συνηθίσει στη καθημερινή τους ζωή

Κάτω τα χέρια από την επιστήμη !!!

Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα είναι μια από τις πιο σεισμογενείς χώρες στον πλανήτη και η πλέον σεισμογενής στην Ευρώπη. Γνωρίζουμε επίσης, τις σημαντικές προσπάθειες που καταβάλει εδώ και πολλά χρόνια η ομάδα ΒΑΝ του καθηγητή κ. Παναγιώτη Βαρώτσου, προκειμένου να ερευνά, μελετά και αξιοποιεί τα ευρύματα που συλλέγει, υπηρετώντας με πίστη, συνέπεια και απόλυτη αφοσίωση τον χώρο που επέλεξε και παρά την άγρια και πρωτοφανή «δίωξη», που έχει υποστεί.

Κι έρχεται τώρα η σειρά του έγκριτου καθηγητή Σεισμολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, κ. Άκη Τσελέντη, ο οποίος δέχτηκε πρόσφατα τα «πυρά» του καθηγητή κ. Κ. Παπαζάχου, επειδή «τόλμησε» να βγει δημόσια και να προειδοποιήσει τον κόσμο για τα νέα σήματα που είχε λάβει η ομάδα ΒΑΝ και «έδειχναν» ενδεχόμενο σεισμικό γεγονός σε συγκεκριμένη περιοχή της χώρας. Νοιώσαμε την οργή του κ. Παπαζάχου και τον ακούσαμε έκπληκτοι να ομιλεί περί ενεργοποίησης του αρμόδιου Εισαγγελέα και «σύλληψης» του κ. Τσελέντη!!!

Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Δε μπορεί να ποινικοποιείται η επιστήμη, δε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω στο Μεσαίωνα, τότε που έβλεπαν παντού μάγισσες και τις έριχναν στην πυρά… Ο κ. Τσελέντης δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αυτό που πρόσταζε το καθήκον σαν επιστήμονας και σαν άνθρωπος. Είχε ορισμένες εκτιμήσεις κι αυτές μετέφερε στον κόσμο, για να τον προειδοποιήσει. Ας μη ξεχνάμε, ότι ασφαλής πολίτης είναι ο σωστά και έγκαιρα ενημερωμένος πολίτης. Το αν τα ηλεκτρικά σήματα (SES) της ομάδας ΒΑΝ αποδειχθούν βάσιμα ή όχι, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό και βεβαίως το απευχόμαστε όλοι αλλά, όχι να «διώκεται» ο επιστήμονας για τις εκτιμήσεις του…!!!

Τι θα πει «προκαλεί πανικό στον κόσμο», όπως ισχυρίζεται ο κ. Παπαζάχος; Δηλαδή, είναι καλύτερα αυτός ο κόσμος να μη γνωρίζει τίποτα, να βρίσκεται στο σκοτάδι και σε ένα ξαφνικό σεισμικό γεγονός να μην ξέρει τι να κάνει; Είναι καλύτερα αυτό το γεγονός να τον βρει απροετοίμαστο και ανέτοιμο κι όχι οργανωμένο και έχοντας λάβει τα κατάλληλα μέτρα; Πότε, επιτέλους, θα μάθουμε να ζούμε με την ανάλογη οργάνωση και ετοιμότητα για παρόμοιες περιπτώσεις, όπως πράττουν σε χώρες σαν την Ιαπωνία; Πού έχει ακουστεί ξανά να διώκεται η επιστήμη; Να διώκεται και να ποινικοποιείται η έρευνα; Έλεος πια, φτάνει! Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει, να έχει ενημέρωση και να είναι προετοιμασμένος για όλα. Ασχέτως, αν οι εκάστοτε εκτιμήσεις των ειδικών επαληθεύονται, ή όχι.

Αυτά που γίνονται και λέγονται οδηγούν σε άλλα συμπεράσματα και υπόνοιες και δεν τιμούν διόλου επιστήμονες σαν τον κ. Παπαζάχο, για τον οποίο λυπούμαστε κι ελπίζουμε να ήταν απλώς, μια ατυχής στιγμή. Οφείλουμε να στηρίζουμε και να προβάλουμε την επιστημονική έρευνα, απ’ όπου κι αν προέρχεται και νοιώθουμε ευτυχείς που έχουμε τη χαρά και την τιμή να έχουμε στη χώρα μας επιστήμονες του κύρους του κ. Βαρώτσου και του κ. Τσελέντη.