Η ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Είναι πολύ ευχάριστο να συναντάς ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να υπάρξει μια ικανοποιητική επικοινωνία. Κάτι, που σήμερα σπανίζει ολοένα και περισσότερο. Βεβαίως, εξαρτάται από το τι ζητά κανείς και σε ποιο επίπεδο αναζητά αυτή την επικοινωνία, όμως, όπως και να’ χει το μέγεθος ποιότητας που ενδεχομένως θα υπάρχει ορίζεται και καθορίζεται από εμάς τους ίδιους και τα όρια που έχουμε θέσει απέναντι στους άλλους, αλλά κυρίως στον ίδιο τον εαυτό μας.

Δηλαδή, δε μπορείς να γνωρίζεις κάποιον, ο οποίος σού θέτει δημόσια πολύ «λεπτά» ζητήματα, ή ακόμα και σε κατ’ ιδίαν συζήτηση και να περιμένεις μετά από αυτόν τον άνθρωπο να μπορεί να υπάρξει θετική έκβαση της επικοινωνίας και της εν γένει σχέσης μαζί του.

Άτομα, τα οποία παίρνουν το θάρρος από μόνα τους και θίγουν θέματα πολύ προσωπικά, όταν εσύ δεν επιθυμείς αναφορά στην προσωπική ζωή σου.

Υπάρχει αυτή η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην ευγένεια, στους κομψούς τρόπους και στην διακριτικότητα που διέπει έναν άνθρωπο, είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα.

Το να εκφράσει κάποιος τις ευχαριστίες του, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ευγενής. Το να γνωρίζει πότε πρέπει να είναι διακριτικός και σε ποιες περιπτώσεις, αυτό είναι ολόκληρη τέχνη και δεν μαθαίνεται, ούτε διδάσκεται, εάν δεν έχει γαλουχηθεί από παιδί σ’ αυτό.

Παρόμοια περίπτωση είναι κι αυτή που αφορά τη συμπεριφορά ενός άνδρα απέναντι σε μια γυναίκα. Κι εκεί είναι που παρατηρούνται και καταγράφονται τα πιο τραγελαφικά, τα οποία ανάλογα με την ένταση, ή τη σοβαρότητα, μπορεί να σε εκνευρίσουν, να σε κάνουν να γελάσεις, ή απλώς να σε τρέψουν σε φυγή.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο απ’ το να βρεις έναν κύριο, που να γνωρίζει πώς να σταθεί δίπλα σε μια κυρία και να της συμπεριφερθεί. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, οι οποίοι όταν προσέξουν ότι η γυναίκα που έχουν απέναντί τους ξεχωρίζει από τις άλλες, αντιδρούν σπασμωδικά, απρόσμενα, με συμπεριφορές που περιέχουν μικρές δόσεις εμπαιγμού, ειρωνίας, κακίας, αλαζονίας, με προσβολές, που υποκρύπτουν φθόνο και συμπλέγματα κατωτερότητας. Τι κάνεις σ’ αυτή την περίπτωση; Πολλά, αρκεί να έχεις την κατάλληλη έμπνευση τη δεδομένη στιγμή, που θα παρουσιαστεί κάποιο ανάλογο περιστατικό. Η περιφρόνηση και η αδιαφορία είναι, συνήθως, τα πιο αποτελεσματικά «όπλα» για να δώσεις την απάντησή σου. Εάν, όμως, η περίπτωση σηκώνει πιο «δραστικά» μέτρα, τότε η χρήση «γλώσσας» όμοιας με εκείνη που  χρησιμοποιούν, κρίνεται κάτι περισσότερο από αναγκαία κι επιτακτική. 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, μια πρώην άσπονδη «φίλη» και συμμαθήτρια που γνώριζα από το δημοτικό και συνάντησα μετά από πολλά χρόνια σε κάποιο δημόσιο χώρο, μπροστά σ’ αρκετό κόσμο, όταν μετά την ολιγόλεπτη λεπτομερή εξέταση και μετά τις γνώριμες, τυπικές φιλοφρονήσεις, ρώτησε με το ανάλογο μπλαζέ υφάκι το αμίμητο: «….δηλαδή, δεν έχεις κάνει καμία αισθητική επέμβαση;»…Ε, εκεί δεν χωρούν ευγένειες και άμα έχεις και κεφαλλονίτικο αίμα να ρέει στις φλέβες σου, τότε δίνεις την ανάλογη απάντηση: «όχι, γλυκειά μου δεν έχω κάνει γιατί δεν το χρειάζομαι, όμως αν το συνεχίσεις είναι βέβαιο ότι θα χρειαστείς εσύ, έτσι που θα σε κάνω…».

Ακούς τους σημερινούς γονείς ν’ αποκαλούν τα παιδιά τους, ο «μικρός» και η «μικρή» και αναρωτιέσαι μα καλά, δεν έχουν όνομα αυτά τα παιδιά; Και γιατί δεν λένε πια το «παιδί», όπως πριν λίγα χρόνια; Ναι, αυτά είναι λεπτομέρειες, όμως αυτές οι λεπτομέρειες κάνουν το σύνολο και κατ’ επέκταση, τη διαφορά για να διαμορφώσει κανείς μια γνώμη. Ας μη λησμονούμε, ότι αποτελούμε όλοι μέρος του δυσμορφικού κι αλλοπρόσαλου κοινωνικού συνόλου και πρέπει να μάθουμε να συμπορευόμαστε μαζί του, ασχέτως εάν σε κάποια θέματα μένουμε αμετανόητα ασυμβίβαστοι κι αν κάποιοι, μας παρατηρούν από μακριά, όπως θα έκαναν ατενίζοντας το διάστημα.